การวิเคราะห์ผลกระทบของโครงการเช็คช่วยชาติ 2,000 บาทต่อการใช้จ่ายบริโภคในจังหวัดนครพนม

Abstract

การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) หาค่าความโน้มเอียงหน่วยสุดท้ายในการบริโภค (MPC) 2) เปรียบเทียบผลของการใช้จ่ายตามโครงการเช็คช่วยชาติตามมาตรการกระตุ้นเศรษฐกิจ ของกลุ่มเป้าหมาย เพื่อวิเคราะห์ผลกระทบต่อการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจของจังหวัดนครพนม ตามทฤษฎีกระบวนการทำงานของตัวทวี ของผู้มีสิทธิรับเช็คช่วยชาติ จำนวน 3 กลุ่ม ซึ่งแยกตาม สถานะทางเศรษฐสังคมของสำนักงานสถิติแห่งชาติ ได้แก่ กลุ่มบุคลากรภาครัฐ กลุ่มผู้ประกันตน และกลุ่มผู้รับเบี้ยหวัดบำนาญ ในจังหวัดนครพนม ในปี พ.ห. 2552 ข้อมูลที่ใช้ในการศึกษาเป็นตัวเลขสถิติแบบทุติยภูมิ ของสำนักงานสถิติแห่งชาติ ระหว่างปี พ.ศ. 2537-2552 และวิเคราะห์โดยใช้สมการถดถอยเชิงเส้นอย่างง่าย (Simple Linear Regression Analysis) ที่แสดงความสัมพันธ์ระหว่างรายได้ประจำหลังหักภาษี (ตัวแปรอิสระ) กับ ค่าใช้จ่ายเพื่อการอุปโภคบริโภค (ตัวแปรตาม) จากผลการศึกษาพบว่า 1) กลุ่มผู้รับเบี้ยหวัดบำนาญ มีค่าความโน้มเอียงหน่วยสุดท้าย ในการบริโภคเท่ากับ 0.920 กลุ่มผู้ประกันตน เท่ากับ 0.556 และกลุ่มบุคลากรภาครัฐ เท่ากับ 0.477 ซึ่งเป็นไปตามสมมุติฐานการวิจัยที่ว่าค่าความโน้มเอียงหน่วยสุดท้ายในการบริโภค (MPC) ส่วน บุคคล ณ ระดับรายได้สูง จะมีค่าต่ำกว่าค่าความโน้มเอียงหน่วยสุดท้ายในการบริโภค (MPC) ส่วน บุคคล ณ ระดับรายได้ต่ำ ตามทฤษฎีการบริโภคของเคนส์ 2) กลุ่มผู้รับเบี้ยหวัดบำนาญ ค่าตัวทวี ของการใช้จ่ายเงินโอนภาครัฐเท่ากับ 2.876 กลุ่มผู้ประกันตน เท่ากับ 1.252 และกลุ่มบุคลากร ภาครัฐ เท่ากับ 0.912 ดังนั้น จึงสรุปได้ว่า มาตรการกระตุ้นเศรษฐกิจของรัฐบาลตามโครงการเช็ค ช่วยชาติสามารถกระตุ้นเศรษฐกิจในระยะสั้นได้อย่างมีประสิทธิภาพในกลุ่นผู้รับเบี้ยหวัดบำนาญ และกลุ่มผู้ประกันตน เนื่องจากการใช้จ่ายเงินโอนภาครัฐส่งผลทำใหัระดับการบริโภคของจังหวัด นครพนม เพิ่มสูงขึ้น