ความสัมพันธ์ของปัจจัยทุนมนุษย์กับสมรรถนะของบุคลากร : กรณีศึกษาสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษาระดับสมรรถนะของบุคลากรสถาบัน บัณฑิตพัฒนศิลปึ (2) ศึกษาระดับปัจจัยทุนมนุษย์ในองค์การ (3) เปรียบเทียบระดับสมรรถนะของบุคลากรสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์จำแนกตามปัจจัยส่วนบุคคล (4) ศึกษาความสัมพันธ์ของปัจจัย ทุนมนุษย์กับสมรรถนะของบุคลากรสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย คือ บุคลากรสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ จำนวน 206 คน จากจำนวนประชากรทั้งสิ้น 425 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบสอบถาม สถิติที่ใช้วิเคราะห์ ข้อมูล ได้แก่ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และสถิติเชิงอนุมาน การทดสอบค่าที การวิเคราะห์ความแปรปรวนแบบทางเดียว ค่าสัมประสิทธิสหสัมพันธ์ของ Pearson และทดสอบเป็นรายคู่ตามวิธีการของ เชฟเฟ่ (Scheffe’s) ผลการวิจัยพบว่า (1) ระดับสมรรถนะของบุคลากรสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ โดยรวมและรายด้านอยู่ในระดับมาก โดยที่ด้านแรงจูงใจ/เจตคติ มีค่าเฉลี่ยสูงสุด (2) ระดับปัจจัยทุนมนุษย์ของบุคลากรสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ โดยรวมอยู่ในระดับปานกลาง โดยที่ด้านการสร้างความผูกพันของผู้ปฏิบัติงาน มีค่าเฉลี่ยสูงสุด (3) เมื่อเปรียบเทียบระดับสมรรถนะของบุคลากรสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ จำแนกตามปัจจัยส่วนบุคคล ไม่พบความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญ ยกเว้นด้านที่เกี่ยวกับหน่วยงานที่สังกัดของบุคลากร เมื่อพิจารณาเป็นรายด้านของสมรรถนะของหน่วยงานที่สังกัด พบความแตกต่างกันด้านความรู้ ด้านทักษะ และด้านความคิดเห็นเกี่ยวกับตนเอง (4) ปัจจัยทุนมนุษย์ของบุคลากรสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์มีความสัมพันธ์ในระดับปานกลาง ในทิศทางเดียวกัน กับสมรรถนะของบุคลากรสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01