ความรับผิดทางละเมิดของนายทะเบียนสหกรณ์ต่อการออกคำสั่งทางปกครอง

Abstract

การศึกษาค้นคว้าอิสระนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาถึงแนวคิด ทฤษฎี หรือหลักกฎหมายเกี่ยวกับคำสั่งทางปกครองและการควบคุมการกระทำทางปกครองและหลักกฎหมายเกี่ยวกับความผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ศึกษาแนวคิดทฤษฎีและหลักกฎหมายเกี่ยวกับคำสั่งทางปกครองและหลักละเมิดของเจ้าหน้าที่ของไทย ศึกษา วิเคราะห์ปัญหาการใช้อำนาจทางปกครองของนายทะเบียนสหกรณ์ที่ต้องรับผิดทางละเมิดต่อการออกคำสั่งทางปกครอง และเสนอแนะแนวทางการแก้ไขปัญหาความรับผิดทางละเมิดของนายทะเบียนสหกรณ์ต่อการออกคำสั่งทางปกครอง การศึกษาค้นคว้าอิสระนี้ เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพด้วยวิธีวิจัยเอกสาร จากตัวบทกฎหมายตำรา หนังสือ บทความ วิทยานิพนธ์ งานวิจัย และเอกสารอื่นที่เกี่ยวข้อง ผลการศึกษาพบว่า ความรับผิดทางละเมิดของนายทะเบียนสหกรณ์ต่อการออกคำสั่งทางปกครองสามารถแยกปัญหาได้ 2 ระดับ คือ ระดับหน่วยงานของรัฐที่ต้องรับผิดทางละเมิด ตามพระราชบัญญัติความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539 ตามมาตรา 5 และมาตรา 420 แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ และระดับเจ้าหน้าที่ของรัฐ ซึ่งหากหน่วยงานของรัฐรับผิดทางละเมิดและชดใช้ค่าสินไหมทดแทนแล้ว จะไล่เบี้ยให้เจ้าหน้าที่ของรัฐชดใช้ค่าสินไหมทดแทนได้ตามเงื่อนไขที่กําหนดไว้มาตรา 8 แห่งพระราชบัญญัติความรับผิดทางละเมิด พ.ศ. 2539 ซึ่งผู้ศึกษามีข้อเสนอแนะว่าหากศาลวินิจฉัยเป็นไปตามหลักการทางละเมิดแล้ว ระดับหน่วยงานของรัฐยังคงต้องรับผิดตามกฎหมายละเมิด ส่วนของตำแหน่งนายทะเบียนสหกรณ์จะต้องรับผิดการส่วนตัวหรือไม่ ก็ต้องพิจารณาว่าเป็นการกระทําโดยจงใจหรือประมาทเลินเล่ออย่างแรงหรือไม่ โดยหากเป็นการกระทําตามอำนาจหน้าที่หรือการใช้ดุลพินิจโดยชอบและสุจริต ย่อมไม่ต้องรับผลการละเมิดนั้น ส่วนระดับเจ้าหน้าที่ของรัฐ หากได้ใช้ดุลยพินิจโดยชอบด้วยกฎหมาย ใช้หลักสุจริต หรือ หลักวิชาการ ตามมาตรฐานในวิชาชีพก็ไม่ต้องรับผิดทางละเมิด ซึ่งเป็นเพียงความเห็นต่าง และหากศาลได้พิจารณาตามหลักการละเมิดให้ชัดเจนแล้วก็สามารถไล่เบี้ยกับเจ้าหน้าที่ของรัฐที่จะให้ชดใช้ค่าสินไหมทดแทนได้