การบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรของชุมชนในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ

Abstract

การวิจัยเรื่องนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา (1) เพื่อศึกษาสภาพเศรษฐกิจและสังคมของเจ้าหน้าที่และ ชุมชนในแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรในพื่นที่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ (2) ศักยภาพด้านพื้นที่และบุคลากรของ ชุมชนในการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร (3) ระดับความสามารถในการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร (4) ความต้องการการสนับสนุนจากภาครัฐ (5) สภาพปัญหาอุปสรรค และข้อเสนอแนะของชุมชน ผลการวิจัยพบว่า กลุ่มตัวอย่างทั้งคณะกรรมการฯ และเจ้าหน้าที่ ส่วนใหญ่เป็นชาย คณะ กรรมการฯ มีอาชีพทำนาเป็นอาชีพหลัก ส่วนใหญ่เป็นสมาชิกองค์การบริหารส่วนตำบล เข้าร่วมเป็นสมาชิกกลุ่มเกษตรกร มีรายได้จากอาชีพหลักเฉลี่ย 9,483.3 บาท/เดือนและมีรายได้จากการท่องเที่ยวเชิงเกษตรเฉลี่ย 1,073.7บาท/เดือน กลุ่มตัวอย่างทั้งหมดได้รับข้าวสารการท่องเที่ยวเชิงเกษตร โดยคณะกรรมการฯ ส่วนใหญ่ได้รับข่าวสารจากสื่อวิทยุ ส่วนเจ้าหน้าที่ฯ ได้รับข่าวสารจากสื่อโทรทัศน์กลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่ได้เข้าร่วมฝึกอบรมด้านการท่องเที่ยวเชิงเกษตร โดยหน่วยงานที่เข้าอบรม คือ กรมส่งเสริมการเกษตรด้านข้อมูลปัจจัยชุมชน มีนักท่องเที่ยวเข้ามาในชุมชนปีพ.ศ. 2548 เฉลี่ย 268.27 คน/เดือน โดยมีกิจกรรมที่ชุมชนนำมาประชาสัมพันธ์ให้แก่นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่เป็นการเที่ยวชมทรัพยากรธรรมชาติ รองลงมาเป็นการแปรรูปผลผลิตเกษตร การผลิตและทอผ้าไหม/ฝ้าย ไร่นาสวนผสม การผลิตสินค้าหัตถกรรม การทำสวนไม้ดอก การพกอยู่กับชาวบ้าน การทำสวนไม้ผล การทำประมง การผลิตผักปลอดสารพิษ การชมโบราณสถานและการชมวิถีชีวิตชาวบ้าน ด้านข้อมูลศักยภาพในด้านต่างๆ และความสามารถด้านการบริหารวัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรฐานวิจัยพบว่าทั้งคณะกรรมการฯ และเจ้าหน้าที่ฯ มีความเห็นที่ตรงกันว่าชุมชนมีศักยภาพต้านพื้นที่ในระดับสูงมีศักยภาพต้านบุคลากรในระดับปานกลาง มีความสามารถด้านการบริหารจัดการในระดับปานกลาง ส่วนความต้องการการสนับสบุนจากภาครัฐ คณะกรรมการฯ มีความเห็นว่าชุมชนมีความต้องการฯ ในระดับมาก ขณะที่เจ้าหน้าที่ฯ มีความเห็นว่าชุมชนมีความต้องการฯ ในระดับมากที่สุด