การแบ่งส่วนความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น

Abstract

การศึกษาค้นคว้าอิสระนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวทางการแบ่งส่วนความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น เพื่อเสนอแนวทางพัฒนากฎหมายระเบียบ วิธีปฏิบัติที่ถูกต้อง และเสนอแนวทางแก้ไขปัญหาที่เหมาะสมในการกำหนดสัดส่วนความรับผิดทางละเมิดเจ้าหน้าที่ของรัฐให้ถูกต้องเหมาะสมและเป็นธรรม การศึกษาค้นคว้าอิสระนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ด้วยวิธีวิจัยเอกสารโดยศึกษาจากคำสั่งศาลปกครองสูงสุด แนวคำวินิจฉัยคณะกรรมการต่าง ๆ และเอกสารในประเทศไทย และต่างประเทศที่เกี่ยวข้องกับพระราชบัญญัติความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539 ตลอดจนระเบียบ แนวทาง หนังสือสั่งการของทางราชการที่เกี่ยวข้องกับการแบ่งส่วนความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ของรัฐ ผลการศึกษาพบว่า ปัจจัยและตัวแปรที่ศาลนามากำหนดสัดส่วนความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ได้แก่ พฤติการณ์และวิสัยของเจ้าหน้าที่ผู้กระทำละเมิด ระดับความร้ายแรงแห่งการกระทำ โดยหน่วยงานของรัฐไม่จำต้องได้รับชดใช้ค่าสินไหมทดแทนเต็มจำนวนความเสียหาย และการมีส่วนก่อให้เกิดความเสียหายของหน่วยงานรัฐ ตลอดจนความแน่นอนของความเสียหายและมูลค่าทรัพย์ที่แท้จริงในขณะกระทำละเมิด จากการศึกษายังพบว่า การแบ่งส่วนความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่เพื่อกำหนดจำนวนค่าสินไหมทดแทนที่เจ้าหน้าที่แต่ละคนต้องชดใช้ เป็นเรื่องของดุลพินิจ ซึ่งยังมีความแตกต่างกันในการใช้ดุลพินิจของแต่ละหน่วยงานมิได้เป็นไปในทิศทางเดียวกัน และพบว่าคำสั่งให้ชดใช้ค่าสินไหมทดแทนที่ยังไม่ผ่านการพิจารณาของกระทรวงการคลังเป็นคำสั่งที่ยังไม่มีความชัดเจนแน่นอน ไม่ถูกต้องตามเงื่อนไขเกี่ยวกับเนื้อความของคำสั่งทางปกครอง ทำให้การพิจารณาอุทธรณ์ตามกฎหมายวิธีปฏิบัติราชการทางปกครองเป็นการสร้างขั้นตอนที่ไม่มีความจำเป็น จึงควรกำหนดระยะเวลาในการพิจารณาให้มีความชัดเจน และกำหนดขั้นตอนการอุทธรณ์การแบ่งส่วนความรับผิดไว้โดยเฉพาะ เพื่อลดความล่าช้าในการดำเนินการและให้ความยุติธรรมแก่เจ้าหน้าที่ให้มากที่สุด