การนำมาตรการกำจัดสิทธิอุทธรณ์คำพิพากษาหรือคำสั่งมาใช้กับศาลปกครองไทย

Abstract

การศึกษาค้นคว้าอิสระเรื่อง “การนำมาตรการจำกัดสิทธิอุทธรณ์คำพิพากษาหรือคำสั่งมาใช้กับศาลปกครองไทย” มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวความคิดพื้นฐานของการอุทธรณ์ คำพิพากษาหรือคำสั่งศาล การอุทธรณ์และฎีกาในศาลปกครองต่างประเทศและการอุทธรณ์และวิธีพิจารณาอุทธรณ์ในศาลปกครองไทย ศึกษาวิเคราะห์ปัญหาและผลกระทบจากการไม่มีมาตรการเกี่ยวกับการจำกัดสิทธิอุทธรณ์คำพิพากษาหรือคำสั่ง และเพื่อหาแนวทางแก้ไขปัญหา จากการไม่มีมาตรการเกี่ยวกับการจำกัดสิทธิอุทธรณ์คำพิพากษาหรือคำสั่งของศาลปกครองไทย การศึกษาค้นคว้าอิสระนี้เป็นการศึกษาวิจัยเชิงคุณภาพโดยการวิจัยเอกสารจากแนวคิดทฤษฎี บทบัญญัติของกฎหมาย และคำพิพากษาหรือคำสั่งของศาลปกครองสูงสุด รวมทั้งข้อมูลต่าง ๆ จากตำรา บทความทางวิชาการ งานวิจัย หรือวิทยานิพนธ์และสื่ออิเล็กทรอนิกส์ที่เป็นประโยชน์ต่อการศึกษาค้นคว้าอิสระในครั้งนี้ ผลการศึกษาพบว่า การที่ศาลปกครองไทยไม่มีบทบัญญัติของกฎหมายในการจำกัดสิทธิอุทธรณ์หรือคำสั่งของศาลปกครองชั้นต้น ทำให้เกิดปัญหาคดีล้นศาล ปัญหาความล่าช้าในการพิจารณาคดี ปัญหาคดีที่ขึ้นสู่ศาลปกครองสูงสุดที่ไม่ควรแก่การได้รับการวินิจฉัย และปัญหาคู่ความใช้สิทธิอุทธรณ์เพื่อประวิงเวลาในการบังคับคดี เมื่อวิเคราะห์ปัญหา ประกอบกับข้อดีข้อเสียแล้ว การนำมาตรการจำกัดสิทธิอุทธรณ์คำพิพากษาหรือคำสั่งมาใช้กับศาลปกครองไทย จะเป็นแนวทางในการแก้ไขปัญหาดังกล่าวได้ โดยจำกัดสิทธิอุทธรณ์คำพิพากษาหรือคำสั่งของศาลปกครองชั้นต้นในปัญหาข้อเท็จจริงและในปัญหาข้อเท็จจริงที่มีราคาทรัพย์สินหรือจำนวนทุนทรัพย์ แต่ต้องมีข้อยกเว้นในเรื่องประโยชน์สาธารณะ หรือตุลาการที่นั่งพิจารณาคดีรับรอง หรืออธิบดีศาลปกครองชั้นต้นอนุญาต ทั้งนี้ เพื่อไม่ให้มีผลกระทบต่อสิทธิของคู่กรณีและสังคมโดยรวม