การจัดการโซ่อุปทานผักเหมียงเพื่อการท่องเที่ยวเชิงอาหารของจังหวัดภูเก็ต

Abstract

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา (1) ความรู้และแหล่งความรู้ในการปลูกผักเหมียงของเกษตรกร (2) การจัดการการผลิต การเพิ่มมูลค่าสินค้าและการตลาดผักเหมียงเพื่อการท่องเที่ยวเชิงอาหาร (3) ความคิดเห็นและความต้องการในการจัดการโซ่อุปทานผักเหมียงเพื่อการท่องเที่ยวเชิงอาหาร และ (4) ปัญหา ข้อเสนอแนะและแนวทางการส่งเสริมการจัดการโซ่อุปทานผักเหมียงเพื่อการท่องเที่ยวเชิงอาหาร ผลการวิจัย พบว่า (1) เกษตรกรมีความรู้การปลูกผักเหมียงภาพรวมในระดับมาก (2) เกษตรกรส่วนใหญ่มีการจัดการด้านการผลิต โดยไม่ใช้สารเคมีเกินครึ่งมีการใส่ปุ๋ยบำรุง การแปรรูปเพื่อเพิ่มมูลค่ายังมีน้อย มีเฉพาะกลุ่มแปลงใหญ่ผักเหมียง และส่วนใหญ่ยังไม่ได้รับรอง GAP ด้านการตลาด เกษตรกรเกินครึ่งจำหน่ายในตลาดท้องถิ่น ส่วนใหญ่เกษตรกรเป็นผู้กำหนดราคาขาย (3) เกษตรกรมีความคิดเห็นในการจัดการผักเหมียงเพื่อการท่องเที่ยว โดยการใช้ปุ๋ยอินทรีย์ ปุ๋ยชีวภาพและไม่ใช้สารเคมีในการผลิต มากที่สุด และความคิดเห็นต่อการสนับสนุน ผักเหมียงให้เป็นวัตถุดิบสำหรับการพัฒนาอาหารเพื่อการท่องเที่ยวผู้ประกอบการร้านอาหารเห็นด้วยและควรส่งเสริมให้ปลูกมากขึ้น ผู้บริโภคเห็นด้วยเพราะผักเหมียงมีประโชชน์ เกษตรกรมีความต้องการในการจัดการผักเหมียงเพื่อการท่องเที่ยวเชิงอาหารในการประชาสัมพันธ์ ผักเหมียงให้เป็นที่รู้จัก มากที่สุด และ (4) เกษตรกรมีปัญหาด้านการส่งเสริมผักเหมียงเพื่อการท่องเที่ยวเชิงอาหาร ในประเด็นขาดการสร้างความเป็นเอกลักษณ์