ความสัมพันธ์ระหว่างทัศนคติการรับรู้อันตรายจากเสียงกับการใช้ที่อุดหู : กรณีศึกษาแผนกรื้อล้างภาชนะอุปกรณ์ ฝ่ายครัวการบิน บริษัทการบินไทย จำกัด (มหาชน)

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษาลักษณะทางประชากรของกลุ่มตัวอย่างและการใช้ที่อุดหู (2) ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างลักษณะทางประชากรกับการใช้/ไม่ใช้ที่อุดหู (3) ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างทัศนคติกับการใช้ที่อุดหู (4) ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้อันตรายจากเสียงกับการใช้ที่อุดหู กลุ่มตัวอย่างได้แก่ พนักงานแผนกรื้อล้างภาชนะ อุปกรณ์ ฝ่ายครัวการบิน บริษัท การบินไทย จำกัด (มหาชน) ประกอบด้วยพนักงานประจำ 50 คน และ พนักงานแรงงานภายนอก 100 คน รวมทั้งสิ้น 150 คน การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงสำรวจ เครื่องมือที่ใช้เป็นแบบสมภาษณ์วัดคุณลักษณะ กลุ่มตัวอย่างที่ผ่านการตรวจความตรงตามเนื้อหาจากผู้เชี่ยวชาญ 5 ท่าน นำไปสัมภาษณ์กลุ่มตัวอย่างเป็นรายบุคคล สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูลได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ไสแควร์ และ สัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ ผลการวิจัยพบว่า (1) พนักงานส่วนใหญ่ร้อยละ 56 ไม่ใช้ที่อุดหูขณะทำงาน พนักงานส่วนที่ใช้ที่อุดหูมีพฤติกรรมการใช้บ่อยครั้ง มีทัศนคติต่อการใช้ที่อุดหูระดับสูงและการรับรู้ อันตรายจากเสียงระดับสูง (2) เพศ อายุ สถานภาพการสมรส อายุการทำงาน และการทำงานล่วงเวลา มีความสัมพันธ์กับการใช้/ไม่ใช้ที่อุดหูอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 (3) ทัศนคติต่อการใช้ที่อุดหูมีความสัมพันธ์เชิงบวกกับการใช้ที่อุดหูอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 (4) การรับรู้อันตรายจากเสียงไม่มีความสัมพันธ์ทางสถิติกับการใช้ที่อุดหู