ผลของการให้การปรึกษาแบบกลุ่มเพื่อเสริมสร้างศักยภาพการป้องกันภาวะซึมเศร้าของนักศึกษาที่มาจากครอบครัวเลี้ยงเดี่ยวมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในจังหวัดสระบุรี

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เปรียบเทียบการศึกยภาพการป้องกันภาวะซึมเศร้า ของนักศึกษาที่มาจากครอบครัวเลี้ยงเดี่ยว ก่อนและหลังการให้ปรึกษากลุ่ม และ 2) เปรียบเทียบ ศักยภาพการป้องกันภาวะซึมเศร้า ของนักศึกษาที่มาจากครอบครัวเลี้ยงเดี่ยว ที่ได้รับการให้การปรึกษากลุ่ม กับนักศึกษาที่ได้รับการให้คำแนะนำตามปกติกลุ่มตัวอย่าง คือ กลุ่มนักศึกษา จำนวน 16 คน ที่มีคะแนนศักยภาพการป้องกันภาวะซึมเศร้าจากน้อยไปหามาก แล้วแบ่งออกเป็นกลุ่มควบคุมและกลุ่มทดลอง กลุ่มละ 8 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ 1) แบบวัดความศักยภาพการป้องกันภาวะซึมเศร้า ที่มีค่าความเที่ยงเท่ากับ .84 2) โปรแกรมการให้การปรึกษาแบบกลุ่มเพื่อเสริมสร้างศักยภาพในการป้องกันภาวะซึมเศร้าของนักศึกษาที่มาจากครอบครัวเลี้ยงเดี่ยว และ 3) คำแนะแนวตามปกติ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่ามัธยฐาน ส่วนเบี่ยงเบนควอไทล์ การทดสอบวิลคอกซัน และการทดสอบแมนวิทนีย์ ผลการวิจัย พบว่า 1) ภายหลังการทดลอง กลุ่มทดลอง มีศักยภาพในการป้องกันภาวะซึมเศร้า สูงกว่าก่อนการทดลองอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และ 2) ภายหลังการทดลอง นักศึกษามีศักยภาพในป้องกันภาวะซึมเศร้า สูงกว่ากลุ่มควบคุมที่ได้รับคำแนะนำตามปกติ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ.05 แสดงให้เห็นว่าโปรแกรมการให้การปรึกษาแบบกลุ่มเพื่อเสริมสร้างศักยภาพในการป้องกันภาวะซึมเศร้าที่สร้างขึ้นเพื่อนักศึกษาที่มาจากครอบครัวเลี้ยงเดี่ยวนี้ สามารถนำไปใช้ในการเสริมสร้างศักยภาพในการป้องกันภาวะซึมเศร้าของนักศึกษาที่มาจากครอบครัวเลี้ยงเดี่ยวได้