ความสัมพันธ์ระหว่างความเมตตากรุณาต่อตนเอง ความสัมพันธ์ในครอบครัว แรงสนับสนุนทางสังคมกับสุขภาวะทางจิตของผู้สูงอายุในอำเภอลำลูกกา จังหวัดปทุมธานี

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1) ความสัมพันธ์ระหว่างความเมตตากรุณาต่อตนเองกับสุขภาวะทางจิตของผู้สูงอายุ ในอำเภอลำลูกกา จังหวัดปทุมธานี 2) ความสัมพันธ์ระหว่างความสัมพันธ์ในครอบครัวกับสุขภาวะทางจิตของผู้สูงอายุ ในอำเภอลำลูกกา จังหวัดปทุมธานี และ 3) ความสัมพันธ์ระหว่าง แรงสนับสนุนทางสังคมกับสุขภาวะทางจิตของผู้สูงอายุ ในอำเภอลำลูกกา จังหวัดปทุมธานีกลุ่มตัวอย่าง คือ ผู้สูงอายุในชมรมผู้สูงอายุ อำเภอลำลูกกา จังหวัดปทุมธานี จำนวน 390 คน ได้มาโดยการสุ่มแบบแบ่งชั้น เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย เป็นแบบสอบถามเกี่ยวกับ 1) ข้อมูลส่วนบุคคล 2) สุขภาวะทางจิตของผู้สูงอายุ 3) ความเมตตากรุณาต่อตัวเอง 4) ความสัมพันธ์ในครอบครัว 5) แรงสนับสนุนทางสังคม โดยมีค่าความเที่ยงแยกตามตัวแปรทั้ง 4 ข้างต้นเป็นดังนี้ ตามลำดับ .71, .72, .79, .77 สถิติที่ใช้ ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน และสหสัมพันธ์แบบเพียร์สันผลการวิจัย พบว่า 1) ความเมตตากรุณาต่อตนเองกับสุขภาวะทางจิตของผู้สูงอายุมีความสัมพันธ์ ในเชิงบวกอยู่ในระดับปานกลาง อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 2) ความสัมพันธ์ภายในครอบครัวของผู้สูงอายุกับสุขภาวะทางจิตของผู้สุงอายุ มีความสัมพันธ์ในเชิงบวกอยู่ในระดับต่ำ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ที่ระดับ .01 และ 3) แรงสนับสนุนทางสังคม กับสุขภาวะทางจิตของผู้สูงอายุมีความสัมพันธ์ในเชิงบวกอยู่ในระดับปานกลาง อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01