ปัจจัยที่ส่งผลต่อความสามารถในการสื่อสารทางคณิตศาสตร์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างพฤติกรรมการสอนของครู ความรู้พื้นฐานเดิม และเจตคติต่อวิชาคณิตศาสตร์ของนักเรียน กับความสามารถในการ สื่อสารทางคณิตศาสตร์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 (2) สร้างสมการพยากรณ์ความสามารถในการสื่อสารทางคณิตศาสตร์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 กลุ่มตัวอย่าง คือ นักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ในโรงเรียนมัธยมวัดสิงห์ กรุงเทพมหานคร จำนวน 150 คน โดยกำหนดขนาดกลุ่มตัวอย่างจากโปรแกรมคอมพิวเตอร์ G*Power 3.1 และเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบชั้นภูมิ เครื่องมือการวิจัย ประกอบด้วย (1) แบบสอบถามเกี่ยวกับปัจจัยที่ส่งผลต่อความสามารถในการสื่อสารทางคณิตศาสตร์ของนักเรียน ซึ่งมีทั้งหมด 3 ตอน คือ ตอนที่ 1 ผลการทดสอบทางการศึกษาระดับชาติขั้นพื้นฐาน ตอนที่ 2 แบบสอบถามเกี่ยวกับเจตคติต่อวิชาคณิตศาสตร์ และตอนที่ 3 แบบสอบถามเกี่ยวกับพฤติกรรมการสอนของครูพฤติกรรมการสอนของครู (2) แบบวัดความสามารถในการสื่อสารทางคณิตศาสตร์ของนักเรียน โดยวิเคราะห์ค่าความเที่ยงของแบบสอบถามในตอนที่ 2 ตอนที่ 3 และแบบวัดความสามารถในการสื่อสารทาง ได้ค่าความเที่ยงเท่ากับ 0.93, 0.95 และ 0.87 ตามลำคับ สถิติที่ใช้วิเคราะห์ ข้อมูลคือ สถิติบรรยาย สหสัมพันธ์ และการวิเคราะห์ถดถอยพหุคูณแบบขั้นตอนระดับลดหลั่น ผลการวิจัยพบว่า (1) ผลการวิเคราะห์สหสัมพันธ์ระหว่างพฤติกรรมการสอนของครู เจตคติต่อวิชาคณิตศาสตร์ และความรู้พื้นฐานเดิมของนักเรียน กับความสามารถในการสื่อสารทางคณิตศาสตร์ มีค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ เท่ากับ 0.644 0.538 และ 0.734 อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 ตามลำดับ และ (2) ผลการวิเคราะห์ถดถอยพหฺคูณแบบขั้นตอนระดับลดหลั่น พบว่า ตัวแปรอิสระทั้ง 3 ตัว ร่วมกันอธิบายความแปรปรวนในตัวแปรความสามารถในการสื่อสารทางคณิตศาสตร์ได้ร้อยละ 56.2 ซึ่งมีขนาดสูงและมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 และมีสมการถดถอยรูปคะแนนดิบและคะแนนมาตรฐาน