ปัญหาการบังคับใช้พระราชบัญญัติโรงแรม พ.ศ. 2547 : ศึกษากรณีโรงแรมในจังหวัดเชียงราย

Abstract

การศึกษาค้นคว้าอิสระนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาแนวคิด ทฤษฎีเกี่ยวกับดุลพินิจ ฝ่ายปกครอง ความเป็นมาและวิวัฒนาการของกฎหมายโรงแรมของไทย ตลอดจนปัญหาและอุปสรรคของพระราชบัญญัติโรงแรม พ.ศ. 2545 ที่มีผลต่อการใช้ดุลพินิจทางปกครองของนายทะเบียน รวมถึงแนวทางการพัฒนาและปรับปรุงแก้ไขพระราชบัญญัติโรงแรม พ.ศ. 2547 เกี่ยวกับขั้นตอนการใช้ดุลพินิจทางปกครองของนายทะเบียนเพื่อเป็นกลไกส่งเสริมและเสนอแนวทางการพัฒนากระบวนการขออนุญาตประกอบธุรกิจโรงแรมให้เป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพและสอดคล้อง กับเจตนารมณ์ของกฎหมาย การศึกษาค้นคว้าอิสระนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพด้วยวิธีการวิจัยเอกสาร โดยรวบรวมข้อมูลจากเอกสารต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นตัวบทกฎหมาย ตำรา บทความ วิทยานิพนธ์ สารนิพนธ์ งานวิจัย และข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์ต่าง ๆ ทั้งภาษาไทย และภาษาต่างประเทศ เพื่อนำเสนอแนวทางการปรับปรุง และพัฒนากฎหมาย ผลการศึกษา พบว่าพระราชบัญญัติโรงแรม พ.ศ. 2547 เป็นกฎหมายที่ใช้มานาน มีบทบัญญัติหลายมาตราที่ไม่เหมาะสมกับการบังคับใช้ในปัจจุบัน เกิดปัญหาการบังคับใช้ ได้แก่ ปัญหาความไม่ชัดเจนของบทบัญญัติในการใช้ถ้อยคำที่มีความหมายไม่เฉพาะเจาะจง ปัญหาการใช้ดุลพินิจทางปกครองจากการที่กฎหมายเปิดโอกาสให้ผู้ประกอบธุรกิจโรงแรมสามารถดำเนินการก่อสร้างอาคารโรงแรมได้ก่อนที่จะมีการยื่นคำขออนุญาตต่อนายทะเบียนส่งผลให้นายทะเบียนไม่มีโอกาสใช้ดุลพินิจเบื้องต้นเพื่อพิจารณาให้ความเห็นชอบแบบแปลน แผนผัง และรายการ ของโรงแรมก่อนที่จะมีการก่อสร้างว่าเป็นไปตามเงื่อนไขที่กฎหมายกำหนดหรือไม่ และปัญหาด้านสภาพแวดล้อมในลักษณะช่องว่างทางกฎหมายทำให้เกิดการหลีกเลี่ยงกฎหมายขึ้น