หลักความเสมอภาคกับกรณีสิทธิการฟ้องคดีของผู้ประกอบธุรกิจตามพระราชบัญญัติวิธีพิจารณาคดีผู้บริโภค พ.ศ. 2551

Abstract

การศึกษาค้นคว้าอิสระนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวคิดและทฤษฎีเกี่ยวกับหลักความเสมอภาค ศึกษาหลักการ แนวคิด เกี่ยวกับการคุ้มครองผู้บริโภค และกฎหมายวิธีพิจารณา คดีผู้บริโภค รวมถึงการคุ้มครองผู้บริโภคตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง ศึกษาความหมายของคดีผู้บริโภคตามพระราชบัญญัติวิธีพิจารณาคดีผู้บริโภค พ.ศ. 2551 และตามกฎหมายต่างประเทศ และศึกษาและวิเคราะห์ปัญหาเกี่ยวกับความหมายของคดีผู้บริโภคกับหลักความ เสมอภาค เพื่อนามาสู่ข้อเสนอแนะแนวทางแก้ไขปัญหา การศึกษาค้นคว้าอิสระนี้เป็นการวิจัยทางนิติศาสตร์โดยการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยการศึกษาค้นคว้าและวิเคราะห์เอกสารต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้อง เช่น ตำรา บทความทางวิชาการ วิทยานิพนธ์ สารนิพนธ์ รวมทั้งบทบัญญัติของกฎหมาย พร้อมทั้งศึกษาเปรียบเทียบกับต่างประเทศ ผลจากการศึกษาพบว่า พระราชบัญญัติวิธีพิจารณาคดีผู้บริโภค พ.ศ. 2551 มาตรา 3 (1) ที่บัญญัติให้สิทธิแก่ผู้ประกอบธุรกิจให้สามารถฟ้องผู้บริโภคได้นั้น พบว่ายังมีปัญหาทางกฎหมายที่ทำให้บทบัญญัติดังกล่าวไม่สอดคล้องกับเจตนารมณ์ของพระราชบัญญัติฉบับนี้ที่มีวัตถุประสงค์เพื่อมุ่งคุ้มครองผู้บริโภค และไม่สอดคล้องกับหลักความเสมอภาค เป็นการปฏิบัติต่อบุคคลที่แตกต่างกันในสาระสำคัญอย่างเดียวกัน ดังนั้น จึงเห็นควรแก้ไขนิยามความหมายของ คำว่า “คดีผู้บริโภค” ตามมาตรา 3 (1) โดยกำหนดให้เฉพาะแต่ผู้บริโภคเท่านั้นที่สามารถฟ้อง ผู้ประกอบธุรกิจเป็นคดีผู้บริโภคได้ และยกเลิกบทบัญญัติมาตรา 17 และเห็นควรกำหนดประเภทคดีผู้บริโภคให้มีความชัดเจนยิ่งขึ้น รวมถึงให้นำมูลค่าของจำนวนเงินมาใช้เป็นเกณฑ์ประกอบการพิจารณาความหมายของผู้บริโภคเพื่อคุ้มครองผู้ประกอบธุรกิจรายย่อย ดังเช่นเดียวกันกับในประเทศออสเตรเลีย