การดำเนินการทางวินัยข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษา กรณีผู้ถูกกล่าวหารับสารภาพ

Abstract

การศึกษาค้นคว้าอิสระ เรื่อง การดำเนินการทางวินัยข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษากรณีผู้ถูกกล่าวหารับสารภาพ มีวัตถุประสงค์เพื่อ มุ่งศึกษาเกี่ยวกับการใช้ดุลพินิจในการดำเนินการทางวินัยของข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษา ตามพระราชบัญญัติระเบียบข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษา พ.ศ. 2547 ในประเด็นการรับสารภาพของผู้กระทำผิดวินัยซึ่งเป็นข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษาว่าเห็นสมควรที่จะนำมาเป็นเหตุหนึ่งที่จะบรรเทาโทษทางวินัยได้หรือไม่ โดยเปรียบเทียบกับคำพิพากษาศาลยุติธรรม การศึกษาค้นคว้าอิสระนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ด้วยวิธีการวิจัยทางเอกสาร โดยศึกษาจากเอกสารที่เกี่ยวข้องกับพระราชบัญญัติระเบียบข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษา พ.ศ. 2547 ประมวลกฎหมายอาญา กฎ ก.ค.ศ. ว่าด้วยความผิดปรากฏชัดแจ้ง พ.ศ. 2549 หนังสือตำรา เอกสารทางวิชาการ รวมทั้งเอกสารอื่น ๆ ที่เป็นประโยชน์ต่อการศึกษาค้นคว้าอิสระในครั้งนี้ ผลการศึกษาพบว่า การดำเนินการทางวินัยของข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษา ตามพระราชบัญญัติระเบียบข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษา พ.ศ. 2547 เมื่อข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษา ถูกดำเนินการทางวินัยให้การรับสารภาพว่าตนเองได้กระทำผิดตามที่กล่าวหา ไม่ว่าจะรับสารภาพต่อผู้บังคับบัญชา หรือต่อคณะกรรมการที่มีหน้าที่ในการสืบสวนหรือสอบสวนวินัยก็ตาม ถือเป็นความผิดปรากฏชัดแจง ตามกฎ ก.ค.ศ. ว่าด้วยความผิดปรากฏชัดแจ้ง พ.ศ. 2549 ซึ่งผู้บังคับบัญชาจะไม่สอบสวนหรืองดการสอบสวนวินัย แล้วสั่งลงโทษทางวินัยเลยก็ได้ ซึ่งหลักการดังกล่าวถือเป็นการไม่สอดคล้องกับหลักทั่วไปของกฎหมายอาญา ที่ผู้กระทำความผิดให้การรับสารภาพแล้วสามารถนำมาเป็นเหตุบรรเทาโทษได้ จึงทำให้เกิดความไม่เป็นธรรมและเป็นการใช้ดุลยพินิจหลากหลาย อันไม่ชอบด้วยกฎหมายและไม่เป็นไปตามมาตรฐานเดียวกับกฎหมายอาญา จึงเห็นสมควรแก้ไข ปรับปรุงกฎหมายที่เกี่ยวข้องอันได้แก่พระราชบัญญัติระเบียบข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษา พ.ศ. 2547 บางมาตรา และกฎ ก.ค.ศ. ว่าด้วยความผิดปรากฏชัดแจ้ง พ.ศ. 2549 เพื่อให้เกิดความเหมาะสมและเป็นธรรมกับผู้ถูกกล่าวหาว่ากระทำความผิดต่อไป