ปัจจัยแห่งความสำเร็จของการจัดการท่าอากาศยานนานาชาติภูเก็ตเพื่อการพัฒนาอย่างยั่งยืน

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษาปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับความสำเร็จในการจัดการท่าอากาศยาน ภูเก็ต เพื่อการพัฒนาอย่างยั่งยืนทั้งปัจจัยภายในและปัจจัยภายนอกองค์การ (2) ศึกษาระดับความสำเร็จในการจัดการท่า อากาศยานภูเก็ต เพื่อการพัฒนาอย่างยั่งยืนตามมุมมองของพนักงานท่าอากาศยานภูเก็ตและบุคคลภายนอกที่ปฏิบัติงานใน ท่าอากาศยานภูเก็ต (3) เปรียบเทียบความคิดเห็นของพนักงานท่าอากาศยานภูเก็ตและบุคคลภายนอกที่ปฏิบัติงานในท่า อากาศยานภูเก็ต ต่อความสำเร็จในการพัฒนาอย่างยั่งยืนของท่าอากาศยานภูเก็ต (4) ศึกษาปัจจัยภายในและภายนอกที่มีผล ต่อความสำเร็จในการจัดการท่าอากาศยานภูเก็ต เพื่อการพัฒนาอย่างยั่งยืน ประชากรที่ใช้ในการศึกษา ได้แก่ พนักงานท่าอากาศยานภูเก็ตและลูกจ้างจำนวน 371 คน บุคคลภายนอกที่ ปฏิบัติงานในท่าอากาศยานภูเก็ต ซึ่งเป็นผู้ประกอบการเชิงพาณิชย์และผู้ประกอบการสายการบิน จำนวน 148 คน กำหนด ขนาดตัวอย่างด้วยสูตรของยามาเน่ ได้กลุ่มตัวอย่าง 226 คน แบ่งเป็นพนักงานท่าอากาศยานภูเก็ต จำนวน 156 คน และ บุคคลภายนอกที่ปฏิบัติงานในท่าอากาศยานภูเก็ต 70 คน ใช้วิธีการสุ่มแบบแบ่งชั้นภูมิและสุ่มแบบง่าย เครื่องมือในการ เก็บรวบรวมข้อมูล ได้แก่ แบบสอบถามและทำการสัมภาษณ์ผู้บริหารของท่าอากาศยานภูเก็ต จำนวน 11 คน สถิติที่ใช้ใน การวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน การวิเคราะห์ค่าที การวิเคราะห์ตัวแปร ส่งผ่าน การวิเคราะห์การถดถอยเชิงเส้นอย่างง่าย และการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า (1) ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับความสำเร็จในการจัดการท่าอากาศยานภูเก็ต เพื่อการพัฒนาอย่าง ยั่งยืนทั้งปัจจัยภายในและปัจจัยภายนอกตามความคิดเห็นของผู้ตอบแบบสอบถามที่เป็นพนักงานท่าอากาศยาน และผู้ตอบ แบบสอบถามที่เป็นบุคคลภายนอกที่ปฏิบัติงานในท่าอากาศยานภูเก็ต อยู่ในระดับ “มาก” และ “ปานกลาง” ตามลำดับ (2) ระดับความสำเร็จในการพัฒนาอย่างยั่งยืนของท่าอากาศยานภูเก็ต โดยรวม ตามความคิดเห็นของผู้ตอบแบบสอบถามที่เป็น พนักงานท่าอากาศยานภูเก็ต และตามความคิดเห็นของผู้ตอบแบบสอบถามที่เป็นบุคคลภายนอกที่ปฏิบัติงานในท่าอากาศ ยานภูเก็ต อยู่ในระดับ “มาก” และ “ปานกลาง” ตามลำดับ โดยทั้ง 2 กลุ่ม มีความเห็นว่าท่าอากาศยานภูเก็ต มีความสำเร็จใน การพัฒนาอย่างยั่งยืนด้านเศรษฐกิจมากกว่าด้านสังคมและสิ่งแวดล้อม (3) ผู้ตอบแบบสอบถามที่เป็นพนักงานท่าอากาศ ยานภูเก็ต และผู้ตอบแบบสอบถามที่เป็นบุคคลภายนอกมีความคิดเห็นต่อความสำเร็จในการพัฒนาอย่างยั่งยืนของท่าอากาศ ยานภูเก็ต แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ .05 (4) เมื่อวิเคราะห์ตัวแปรส่งผ่านพบว่าปัจจัยภายในองค์การด้านการ บริหารทรัพยากรมนุษย์ได้รับอิทธิพลส่งผ่านจากปัจจัยภายในองค์การด้านนโยบายและกลยุท์องค์การ ปัจจัยภายในด้าน นโยบายและกลยุทธ์องค์การกับปัจจัยภายในด้านการบริหารทรัพยากรมนุษย์ได้รับอิทธิพลส่งผ่านจากปัจจัยภายนอก องค์การ แต่ไม่สามารถส่งผลต่อความสำเร็จในการพัฒนาอย่างยั่งยืนของท่าอากาศยานภูเก็ต อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ .05 แต่หากวิเคราะห์การส่งผลโดยตรงแล้ว ที่ระดับนัยสำคัญทางสถิติ .05 พบว่าปัจจัยภายนอกองค์การส่งผลโดยตรงต่อ ความสำเร็จอย่างยั่งยืนของท่าอากาศยานภูเก็ต โดยมีความสำคัญมากกว่าปัจจัยภายในองค์การด้านนโยบายและกลยุทธ์ องค์การ กับปัจจัยภายในองค์การด้านการบริหารทรัพยากรมนุษย์ มีค่าสัมประสิทธ์ิการถดถอย เท่ากับ 0.205 0.202 และ 0.184 ตามลำดับ มีความสามารถพยากรณ์ผลการวิเคราะห์ได้ร้อยละ 3.8 4.1 และ 4.9 ตามลำดับ