อำนาจศาลในการกำหนดค่าเสียหายตามมาตรา 96 ตามพระราชบัญญัติส่งเสริมและรักษาคุณภาพสิ่งแวดล้อมแห่งชาติ พ.ศ. 2535

Abstract

การศึกษาค้นคว้าอิสระเรื่อง อำนาจศาลในการกำหนดค่าเสียหายตามมาตรา 96 ตามพระราชบัญญัติส่งเสริมและรักษาคุณภาพสิ่งแวดล้อมแห่งชาติ พ.ศ. 2535 มีวัตถุประสงค์ที่จะศึกษาลักษณะของการกําหนดค่าเสียหายของศาล ตามมาตรา 96 แห่งพระราชบัญญัติส่งเสริมและรักษาคุณภาพสิ่งแวดล้อมแห่งชาติ พ.ศ. 2535 กับการกำหนดค่าเสียหายในคดีสิ่งแวดล้อมของต่างประเทศและบทบัญญัติกฎหมายของไทยที่มีบทบัญญัติ กำหนดให้อำนาจศาลในการกำหนดค่าเสียหายเชิงลงโทษ ศึกษาปัญหา และอุปสรรคในการกำหนดค่าเสียหายของศาลจากการก่อให้เกิดมลพิษ รวมทั้งศึกษาแนวทางและวิธีการกำหนดค่าเสียหายของศาล การศึกษาค้นคว้าอิสระฉบับนี้ จึงได้ทำการศึกษาเปรียบเทียบกฎหมายของต่างประเทศและบทบัญญัติกฎหมายของประเทศไทย เพื่อค้นหาแนวทางแก้ไขการกําหนดค่าเสียหายของศาลเพื่อแก้ไขปัญหาที่ประสพอยู่ในปัจจุบัน ให้เกิดประสิทธิภาพ และเหมาะสม ดังนั้นจึงควรมีการกำหนดหลักการทางกฎหมาย มาตรการบังคับใช้กฎหมาย และการแก้ไขกฎหมาย โดยการกําหนดบทบัญญัติเฉพาะให้อำนาจศาลในการกําหนดค่าเสียหาย ในกรณีที่มีผู้ก่อให้เกิดมลพิษ และมีผู้ได้รับความเสียหายเพื่อความเหมาะเกิดความเป็นธรรม และให้ความคุ้มครองผู้เสียหายจากปัญหาการก่อให้เกิดมลพิษได้อย่างมีประสิทธิภาพ ผลการศึกษาพบว่าการกำหนดค่าเสียหายของศาลในคดีสิ่งแวดล้อม ตามพระราชบัญญัติส่งเสริมและรักษาคุณภาพสิ่งแวดล้อมแห่งชาติ พ.ศ. 2535 ยังคงใช้หลักการในการกำหนดค่าเสียหายตามความเสียหายที่เกิดขึ้นจริงตามหลักละเมิด ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์เป็นเกณฑ์ในการกำหนดค่าเสียหาย แต่เนื่องจากคดีสิ่งแวดล้อมมีลักษณะพิเศษ มีความซับซ้อนที่แตกต่างจากคดีละเมิดทั่ว ๆ ไป และประการที่สำคัญไม่มีการนำเอาหลักค่าเสียหายเชิงลงโทษมาปรับใช้ตามแบบอย่างของประเทศที่ใช้ระบบกฎหมายคอมมอนลอว์ ที่เห็นเด่นชัดคือประเทศสหรัฐอเมริกา หรือแม้กระทั่งบทบัญญัติกฎหมายบางฉบับของประเทศไทย ซึ่งได้มีการนำเอาหลักค่าเสียหายเชิงลงโทษมาบังคับใช้แล้ว ทําให้ผู้ที่ได้รับความเสียหาย ยังไม่ได้รับการเยียวยาที่ถูกต้องเหมาะสมและยุติธรรม