การลงโทษที่เหมาะสมกรณีผู้เสพยาเสพติด

Abstract

การวิจัยเรื่อง การลงโทษที่เหมาะสมกรณีผู้เสพยาเสพติดนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาถึง ความรู้ทั่วไป และแนวคิดทฤษฎีที่เกี่ยวกับการลงโทษผู้เสพยาเสพติด และศึกษาวิเคราะห์กฎหมายที่เกี่ยวข้องทั้งกฎหมายของประเทศไทย และ กฎหมายต่างประเทศ เพื่อนำมาศึกษาเปรียบเทียบและหาแนวทางในการลงโทษที่เหมาะสมสำหรับผู้เสพยาเสพติดในประเทศไทยอันจะนำไปสู่การลดจำนวน ของผู้กระทำผิดฐานเป็นผู้เสพและเพื่อลดจำนวนผู้ที่ผ่านการบำบัดฟื้นฟูสมรรถภาพตามกฎหมายพระราชบัญญัตฟื้นฟูสมรรถภาพผู้ติดยาเสพติด พ.ศ. 2545 ไม่ให้กลับมากระทำความผิดซ้ำอีก การวิจัยนี้เป็นการศึกษาวิจัยเชิงคุณภาพโดยการค้นคว้าจากเอกสารที่เกี่ยวข้องทั้ง ภาษาไทยและภาษาต่างประเทศได้แก่กฎหมายที่เกี่ยวข้อง ตำรา หนังสือ บทความ วิทยานิพนธ์ รายงาน การวิจัย รวมถึงข้อมูลทางสื่ออิเล็กทรอนิกส์โดยนำข้อมูลที่ได้มาประกอบการศึกษา ผลการวิจัยพบว่าการบำบัดรักษาผู้เสพยาเสพติดตามพระราชบัญญัตฟื้นฟูสมรรถภาพ ผู้เสพยาเสพติด พ.ศ. 2545 นั้นเป็นรูปแบบการลงโทษเพื่อแก้ไขฟื้นฟูเพียงด้านเดียวไม่อาจเป็นผลให้ จำนวนผู้เสพลดลงได้ อีกทั้งวัตถุประสงค์ของการลงโทษนั้นควรมีจุดมุ่งหมายเพื่อเป็นการป้องกันสังคม การลงโทษจึงควรมีผลเป็นการเลิกเสพอย่างถาวรของผู้ที่ผ่านการบำบัด และป้องปรามผู้ที่คิดจะเป็นผู้เสพรายใหม่ เมื่อศึกษารูปแบบการลงโทษผู้เสพยาเสพติดของต่างประเทศจะเห็นได้ว่า การลงโทษกลุ่มผู้เสพของต่างประเทศเป็นการลงโทษที่ใช้ทฤษฎีแบบผสมกล่าวคือเป็นการลงโทษแบบแก้ไขฟื้นฟู กับการลงโทษเพื่อข่มขู่ยั้บยั้ง เช่นการลงโทษของประเทศสิงคโปร์ มาเลเซีย บรูไน เป็นต้น ซึ่งประเทศเหล่านี้สามารถลดจำนวนผู้เสพได้จริงผู้วิจัยจึงเสนอให้มีการลงโทษกลุ่มผู้เสพในกฎหมาย พระราชบัญญัตฟื้นฟูสมรรถภาพผู้ติดยาเสพติด พ.ศ.2545 ให้มีบทลงโทษเพื่อเป็นการแก้ไขฟื้นฟูในครั้งแรกและครั้งที่สองเท่านั้นโดยกำหนดไว้ใน มาตรา 19 ตามพระราชบัญญัตฟื้นฟูสมรรถภาพผู้ติดยาเสพติด พ.ศ.2545 หากมีการกระทำความผิดเป็นครั้งที่สามต้องมีการกำหนดโทษที่หนักขึ้น และ ต้องมีการกำหนดหน่วยงานที่ทำหน้าที่ ดูแล ติดตามผู้เสพหลังผ่านการบำบัดเป็นการเฉพาะ เพื่อมิให้ผู้เสพที่ผ่านการบำบัดแล้วกลับมาเสพซ้ำอีกและเป็นการลดจำนวนกลุ่มผู้เสพให้ได้อย่างแท้จริง