ผลของการให้การปรึกษากลุ่มที่มีต่อความว้าเหว่ของผู้สูงอายุ โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลคลองลาน จังหวัดกำแพงเพชร

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบคะแนนความว้าเหว่ในผู้สูงอายุที่ได้รับ โปรแกรมการให้การปรึกษากลุ่ม ในระยะก่อนการทดลอง หลังการทดลอง และระยะติดตามผลการทดลอง กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยในครั้งนี้ คือ สมาชิกชมรมผู้สูงอายุ โรงพยาบาลส่งเสริม สุขภาพตำบลคลองลาน จังหวัดกำแพงเพชร ที่มีระดับคะแนนความว้าเหว่ตั้งแต่เปอร์เซ็นไทล์ที่ 50 ขึ้นไป จำนวน 7 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ (1) แบบวัคความว้าเหว่ในผู้สูงอายุ ซึ่งมีค่าความเที่ยงเท่ากับ .97 และ (2) โปรแกรมการให้การปรึกษากลุ่ม ผู้สูงอายุในกลุ่มทดลองได้รับการปรึกษากลุ่ม จำนวน 7 ครั้ง ครั้งละ 1.30-2 ชั่วโมง ใช้เวลานาน 2 สัปดาห์ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่ามัธยฐาน ค่าเบี่ยงเบนควอไทล์ การทดสอบฟรีดแมน และการทดสอบวิลคอกซ้น ผลการวิจัยพบว่า ผู้สูงอายุที่ได้รับการให้การปรึกษากลุ่มมีความว้าเหว่ในระยะหลัง การทดลองและระยะติดตามผลการทดลองต่ำกว่าระยะก่อนการทดลอง อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ ระดับ .05