ผลการใช้ชุดกิจกรรมแนะแนวเพื่อพัฒนาพฤติกรรมความเป็นกัลยาณมิตร ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 โรงเรียนอ่างศิลา จังหวัดอุบลราชธานี

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) เปรียบเทียบพฤติกรรมความเป็นกัลยาณมิตร ของนักเรียนระหว่างกลุ่มทดลองที่ได้ใช้ชุดกิจกรรมแนะแนวเพื่อพัฒนาพฤติกรรมความเป็น กัลยาณมิตรและ กลุ่มควบคุมที่ได้ใช้กิจกรรมแนะแนวอื่นๆ (2) เปรียบเทียบพฤติกรรมความเป็น กัลยาณมิตรของนักเรียนกลุ่มทดลองที่มีการอบรมเลี้ยงดูต่างกัน และ (3) เปรียบเทียบพฤติกรรม ความเป็นกัลยาณมิตรของนักเรียนกลุ่มทดลองที่มีภูมิหลังทางชีวสังคมต่างกัน กลุ่มตัวอย่างเป็น นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 โรงเรียนอ่างศิลา จังหวัดอุบลราชธานี ปีการศึกษา 2553 ซึ่งได้มาจากการสุ่มแบบกลุ่ม 2 ห้องเรียน จำนวน 60 คน สุ่มเข้ากลุ่ม 2 กลุ่ม แล้วสุ่มเพื่อกำหนดเป็นกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม ได้กลุ่มทดลอง และกลุ่มควบคุม กลุ่มละ 30 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ประกอบด้วย (1) แบบวัดพฤติกรรมความเป็นกัลยาณมิตร มีค่าความ เที่ยง เท่ากับ .84 (2) แบบวัดการอบรมเลี้ยงดูของครอบครัว มีค่าความเที่ยง เท่ากับ .79 และ (3) ชุดกิจกรรมแนะแนวเพื่อพัฒนาพฤติกรรมความเป็นกัลยาณมิตร จำนวน 11 กิจกรรม และ (4) กิจกรรมแนะแนวอื่นๆจำนวน 11 กิจกรรม สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน การทดสอบค่าที และการวิเคราะห์ความแปรปรวน 2 ทาง ผลการวิจัยพบว่า (1) นักเรียนที่ได้ใช้ชุดกิจกรรมแนะแนวเพื่อพัฒนาพฤติกรรม ความเป็นกัลยาณมิตร มีพฤติกรรมความเป็นกัลยาณมิตรสูงกว่านักเรียนที่ได้ใช้กิจกรรมแนะแนว อื่นๆ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 (2) นักเรียนกลุ่มทดลองที่ได้รับการอบรมเลี้ยงดู ของครอบครัวแบบรักสนับสนุนและแบบใช้เหตุผลมาก เมื่อได้ใช้ชุดกิจกรรมแนะแนวเพื่อพัฒนา พฤติกรรมความเป็นกัลยาณมิตร มีพฤติกรรมความเป็นกัลยาณมิตรสูงกว่านักเรียนที่ได้รับการ อบรมเลี้ยงดูจากครอบครัวแบบรักสนับสนุนและแบบใช้เหตุผลน้อย และ (3) นักเรียนกลุ่มทดลอง ที่มีเพศ ผลการเรียนเฉลี่ย และรายได้ของครอบครัวต่างกัน มีพฤติกรรมความเป็นกัลยาณมิตร ไม่แตกต่างกัน