การเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ : กรณีศึกษาโรงพยาบาลจุฬาภรณ์ กรุงเทพมหานคร

Abstract

การวิจัยเชิงพรรณนานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา (1) ปัจจัยส่วนบุคคล การเสริมสร้างพลังอำนาจ และระดับการเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ (2) ความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยส่วนบุคคลการเสริมสร้างพลังอำนาจกับการเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ และ (3) อิทธิพลของปัจจัยส่วนบุคคลและการเสริมสร้างพลังอำนาจต่อการเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ในมุมมองของเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลจุฬาภรณ์ กรุงเทพมหานคร ประชากรที่ศึกษา คือ เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลจุฬาภรณ์ ที่ปฏิบัติงานเต็มเวลาและทำงานมาแล้วอย่างน้อย 1 ปี จำนวน 888 คน กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 292 คน ใช้วิธีการสุ่มแบบชั้นภูมิตามเครื่องมือที่ใช้เป็นแบบสอบถามมีค่าความเที่ยงอยู่ระหว่าง 0.88 0.92 วิเคราะห์ข้อมูลโดยกลุ่มงานใช้สถิติเชิงพรรณนาไคสแควร์ สัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ของเพียร์สัน สัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ของสเปียร์แมน และการวิเคราะห์ถดถอยเชิงพหุ แบบขั้นตอน ผลการวิจัยพบว่า (1) ปัจจัยส่วนบุคคลของเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลจุฬาภรณ์ ส่วนใหญ่เป็นเพศหญิง อายุน้อยกว่าหรือเท่ากับ 40 ปี การศึกษาระดับปริญญาตรี ปฏิบัติงานในกลุ่มงานด้านสุขภาพ และมีประสบการณ์การทำงาน 1 - 5 ปี มีระดับการเสริมสร้างพลังอำนาจในภาพรวมอยู่ในระดับมาก และมีระดับการเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ในมุมมองของเจ้าหน้าที่ในภาพรวมอยู่ในระดับมาก (2) ปัจจัยส่วนบุคคลด้านเพศ อายุ ระดับการศึกษา กลุ่มงาน และประสบการณ์การทำงานไม่มีความสัมพันธ์กับการเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ ส่วนการเสริมสร้างพลังอำนาจรายด้านและโดยรวมมีความสัมพันธ์ทางบวกในระดับปานกลาง กับการเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ และ (3) การเสริมสร้างพลังอำนาจโดยรวมสามารถพยากรณ์การเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ของเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลจุฬาภรณ์ ได้ร้อยละ 38.00 (R-0.380) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.001