รูปแบบการบริหารจัดการสวัสดิการสังคมผู้สูงอายุขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในประเทศไทย

Abstract

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษาสภาพการบริหารจัดการสวัสดิการสังคมผู้สู้งอายุขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในประเทศไทย (2) วิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันของแต่ละปัจจัยคัดสรรรูปแบบการบริหารจัดการสวัสดิการสังคมผู้สู้งอายุขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในประเทศไทย ตามแบบจำลองสมการโครงสร้าง (3) ศึกษาความสัมพันธ์เชิงเหตุผลตามแบบจำลองสมการโครงสร้างรูปแบบการบริหารจัดการสวัสดิการสังคมผู้สูงอายุขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในประเทศไทย และ (4) นำเสนอรูปแบบการบริหารจัดการสวัสดิการสังคมผู้สูงอายุขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในประเทศไทยการวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงสำรวจ ผสมผสานการวิจัยเชิงพรรณนา ประชากรที่ใช้ในการวิจัยแบ่งเป็น 2 กลุ่ม คือ (1) กลุ่มประชาชนผู้สูงอายุที่อาศัยอยู่ในเขตเทศบาลนครของประเทศไทย จำนวน 466,434 คน ได้กลุ่มตัวอย่าง 384 คน โดยใช้ตารางสำเร็จรูปของ เครจซี่ และมอร์แกน ใช้วิธีการสุ่มแบบหลายขั้นตอน และ (2) กลุ่มผู้บริหารและเจ้าหน้าที่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นที่ปฏิบัติงานในเทศบาลนครของประเทศไทย จำนวน 150 คน ใช้วิธีการสุ่มแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถาม และ การสนทนากลุ่ม สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูลได้ก่ จำนวน ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การทดสอบความมีนัยสำคัญระหว่างค่าเฉลี่ยเลขคณิต การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยัน และการวิเคราะห์เส้นทางด้วยโปรแกรมลิสเรล ผลการวิจัยพบว่า (1) ภาพรวม กลุ่มประชาชนผู้สูงอายุมีความเห็นว่า องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นให้ความสำคัญกับการบริหารจัดการสวัสดิการสังคมผูสู้งอายุ อยู่ในระดับปานกลาง ส่วนกลุ่มผู้บริหารและเจ้าหน้าที่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นมีความเห็นว่า องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นให้ความสำคัญกับการบริหารจัดการสวัสดิการสังคมผู้สูงอายุ อยู่ในระดับสูงและเมื่อพิจารณาในรายด้าน พบว่า กลุ่มประชาชนผู้สูงอายุ มี 2 ด้านที่องค์การปกครองส่วนท้องถิ่นให้ความสำคัญอยู่ในระดับสูง คือ ด้านเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร และด้านประสิทธิผลองค์การ ส่วนอีก 5 ด้าน อยู่ในระดับปานกลาง ส่วนกลุ่มผู้บริหาร และ เจ้าหน้าที่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น พบว่า มี 6 ด้านที่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นให้ความสำคัญ อยู่ในระดับสูง คือ ด้านภาวะผู้นำ การเปลี่ยนแปลง ด้านการจัดการเชิงกลยุทธ์ ด้านสมรรถนะองค์การ ด้านการมีส่วนร่วม ด้านมาตรฐานการสงเคราะห์ผู้สูงอายุ และ ด้านประสิทธิผลองค์การ และมี 1 ด้าน อยู่ในระดับปานกลาง (2) องค์ประกอบทุกตัวที่นำมาใช้ในการศึกษาเป็นองค์ประกอบเชิงยืนยันของแต่ละปัจจัยคัดสรรรูปแบบการบริหารจัดการสวัสดิการสังคมผู้สูงอายุขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในประเทศไทย (3) ความสัมพันธ์เชิงเหตุผลตามแบบจำลองสมการรูปแบบการบริหารจัดการสวัสดิการสังคมผู้สูงอายุขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ในประเทศไทย ชุดประชาชนผู้สูงอายุ เป็นไปตามข้อตกลงทางสถิติ โดยพบว่า ปัจจัยด้านประสิทธิผลองค์การได้รับอิทธิพลโดยตรงมาจากปัจจัยด้านการจัดการเชิงกลยุทธ์ ปัจจัยด้านมาตรฐานการสงเคราะห์ผู้สูงอายุ ปัจจัยด้านเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร ปัจจัยด้านภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลง ปัจจัยด้านสมรรถนะองค์การ และปัจจัยด้านทั้งหมดทำนายตัวแปรตาม คือ ปัจจัยด้านประสิทธิผลองค์การได้ร้อยละ 75.70 ส่วนชุดผู้บริหารและเจ้าหน้าที่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น เป็นไปตามข้อตกลงทางสถิติ โดยพบว่า ปัจจัยด้านประสิทธิผลองค์การ ได้รับอิทธิพลโดยตรงมาจากปัจจัยด้านการมีส่วนร่วม ปัจจัยด้านภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลง ปัจจัยด้านการจัดการเชิงกลยุทธ์ ปัจจัยด้านเทคโนโลยีสารสนเทศ และการสื่อสาร และปัจจัย ทั้งหมดทำนายตัวแปรตาม คือ ปัจจัยด้านประสิทธิผลองค์การได้ร้อยละ 31.70 และ (4) รูปแบบการบริหารจัดการสวัส ดิการสังคมผู้สูงอายุขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในประเทศไทย ประกอบด้วยภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลง การจัดการเชิงกลยุทธ์ เทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร สมรรถนะองค์การ การมีส่วนร่วม และ มาตรฐานการสงเคราะห์ผู้สูงอายุ ซึ่งปัจจัย ทุกตัว ส่งผลต่อประสิทธิผลการบริหารจัดการสวัสดิการสังคมผู้สูงอายุขององค์การปกครองส่วนท้องถิ่นในประเทศไทย