ปัจจัยที่มีผลต่อการเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ของธนาคารไทยพาณิชย์ จำกัด (มหาชน) สำนักงานเขตพื้นที่ราชพฤกษ์

Abstract

การศึกษาครั้งมีวัตถุประสงคเพื่อ (1) ศึกษาระดับการเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ของธนาคารไทยพาณิชย์ จํากัด(มหาชน) สํานกงานเขตพื้นที่ราชพฤกษ์ (2) ศึกษาปัจจัยทางการบริหารที่มีผลต่อการเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ของธนาคารไทยพาณิชย์จํากัด (มหาชน) สํานกงานเขตพื้นที่ราชพฤกษ์ (3) เปรียบเทียบการเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ของธนาคารไทยพาณิชย์ จํากัด (มหาชน) สํานกงานเขตพื้นที่ราชพฤกษ์จําแนกตามลักษณะสาขาการศึกษาครั้งนี้ ประชากรคือ พนักงานธนาคารไทยพาณิชย์จํากัด (มหาชน) สํานกงานเขตพื้นที่ราชพฤกษ์ จํานวน 357 คน สุ่มตัวย่างแบบแบ่ง ตามสัดส่วนจำนวนพนักงานในแต่ละสาขา ได้ กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 189 คน เก็บรวบรวมข้อมูลโดยใช้แบบสอบถาม วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติพรรณนาได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน สถิติเชิงอนุมาน ได้แก่ การทดสอบค่าที และการวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณ ผลการศึกษาพบว่า (1) ระดับการเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ของธนาคารไทยพาณิชย์ จํากัด (มหาชน) สํานกงานเขตพื้นที่ราชพฤกษ์ในภาพรวมอยในระดับมาก เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า ทุกด้านอยู่ในระดับมาก โดยเรียงลำดับจากมากไปน้อย ได้ดังนี้ ด้านการมีวิสัยทัศน์ร่วมกัน ด้านการเรียนรู้ ร่วมกันเป็นทีม ด้านการคิดเชิงระบบ ด้านการเป็นบุคคลที่รอบรู้และด้านการมีแบบแผนความคิด (2) ปัจจยทางการบริหารที่มีผลต่อการเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ของธนาคารไทยพาณิชย์จํากัด (มหาชน) สํานักงานเขตพื้นที่ราชพฤกษ์อย่างมีนัยสําคญทางสถิติที่ระดับ 0.05 ได้แก่ ด้านวัฒนธรรมองค์การ ด้านระบบองค์การ และด้านการจูงใจ (3) การเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ของธนาคารไทยพาณิชย์จํากัด (มหาชน) สํานักงานเขตพื้นที่ราชพฤกษ์ แตกต่างกันตามลักษณะสาขา โดยสาขาที่ทํางานทุกวัน ระดับ การเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้มากกว่าสาขาที่ทํางานสัปดาห์ละ 5 วัน ในด้านการมีแบบแผนความคิด ด้านการมีวิสัยทัศน์ร่วมกัน ด้านการเรียนรู้ร่วมกันเป็นทีม และด้านการคิดเชิงระบบ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 ส่วนด้านการเป็นบุคคลที่รอบรู้ไม่แตกต่างกัน