ความสัมพันธ์ของการเรียนรู้ขององค์การกับศักยภาพทุนมนุษย์ กรณีศึกษา สำนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์

Abstract

การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษาระดับการเรียนรู้ทุนมนุษย์ในสำนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์ (2) เปรียบเทียบศักยภาพทุนมนุษย์ตามปัจจัยส่วนบุคคล (3) ศึกษาปัจจัยการเรียนรู้ของ องค์กรที่มีผลต่อศักยภาพทุนมนุษย์(4)ศึกษาความสัมพันธ์ของปัจจัยการเรียนรู้ขององค์กรกับศักยภาพทุนมนุษย์ การศึกษาครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงสำรวจกลุ่มตัวอย่างที่ใช้คือบุคลากรสำนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์จำนวน 307 คน จากกลุ่มประชากรทั้งหมด 1324 คน โดยใช้วิธีการสุ่มตัวอย่างแบบชั้นภูมิ และใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูล สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ค่าร้อยละ ค่าความลี่ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานการทดสอบทีการวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียวและการ ทดสอบความสัมพันธ์ด้วยวิธีของเพียร์สัน ผลการศึกษาพบว่า (1) ศักยภาพทุนมนุษย์ในสำนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์ในภาพรวมอยู่ในระดับปานกลางเมื่อพิจารณาปัจจัยรายด้านพบว่า ด้านระบบเอื้อต่อการมีใจปฏิบัติงานมี ค่าสูงสุด และด้านความสามารถในการเรียนรู้มีค่าต่ำสุด (2) เปรียบเทียบศักยภาพทุนมนุษย์ในสำนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์จำแนกตามปัจจัยส่วนบุคคลในด้านเพศพบว่าศักยภาพทุนมนุษย์ไม่มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 เมื่อพิจารณาศักยภาพทุนมนุษย์จำแนกตามอายุ สถานภาพ ครอบครัว ระดับการศึกษาหน่วยงานที่สังกัด ระดับตำแหน่งงาน อัตราเงินเดือนและระยะเวลาปฏิบัติงาน พบว่า มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ.05 (3) ปัจจัยการเรียนรู้ขององค์การที่มีผลต่อศักยภาพทุนมนุษย์ภาพรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณาเป็นรายด้านพบว่า ด้านเทคโนโลยีการเรียนรู้มี ค่าสูงสุดและต้านการทำงานเป็นทีมและแบบเครือข่ายมีค่าต่ำสุด(4)ความสัมพันธ์ของปัจจัยการเรียนรู้ขององค์กรกับศักยภาพทุนมนุษย์ภาพรวมอยู่ในระดับปานกลาง เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า ด้านการทำงานเป็นทีมและแบบเครือข่ายมีค่าสูงสุด และด้านเทคโนโลยีการเรียนรู้มีค่าต่ำสุด