ค่าตอบแทนและการประกันสังคมของผู้รับงานไปทำที่บ้าน

Abstract

วิทยานิพนธ์นี้มีวัตถุประสงค์ดังนี้ 1) เพื่อวิเคราะห์รูปแบบ วิธีการและลักษณะของงานที่รับไปทำที่บ้าน รวมถึงการบังคับใช้พระราชบัญญัติคุ้มครองผู้รับงานไปทำที่บ้านของประไทย 2) เพื่อวิเคราะห์คุ้มครองและสวัสดิการด้านแรงงาน รวมถึงสิทธิประโยชน์ที่ผู้รับงานไปทำที่บ้านควรได้รับ 3) เพื่อศึกษาเปรียบเทียบกฎหมายต่างประเทศที่เกี่ยวกับการบังคับใช้พระราชบัญญัติคุ้มครองผู้รับงานไปทำที่บ้าน 4) เพื่อศึกษาปัญหาและอุปสรรคของพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้รับงานไปทำที่บ้าน 5) เพื่อสร้างองค์ความรู้ใหม่ในการแก้ไขปัญหาและพัฒนากฎหมายที่เกี่ยวกับผู้รับงานไปทําที่บ้าน วิธีการวิจัยเป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยใช้วิธีการศึกษาวิจัยเอกสารทางกฎหมาย (Legal Research) โดยการรวบรวมการค้นคว้าจากตำราทางวิชาการ บทความ ตัวบทกฎหมาย สิ่งพิมพ์ต่างๆ ทั้งภาษาไทยและต่างประเทศโดยใช้วิธีวิเคราะห์ตัวบทกฎหมาย รวมถึงมาตรฐานแรงงานระหว่างประเทศจากอนุสัญญาขององค์การแรงงานระหว่างประเทศฉบับที่ 177 ค.ศ. 1996 ข้อแนะฉบับที่ 184 ค.ศ. 1996 และอนุสัญญาฉบับที่ 102 ค.ศ.1952 ผลของการศึกษาได้พบว่าผู้รับงานไปทำที่บ้านได้รับค่าตอบแทนที่ตํ่ากว่าค่าตอบแทน ที่ผู้จ้างงานจ่ายให้กับแรงงานในระบบสวัสดิการของผู้รับงานไปทำที่บ้านจะไม่ได้รับสวัสดิการใดๆ จากผู้จ้างงาน ซึ่งแตกต่างกับแรงงานในระบบที่ได้รับสวัสดิการต่างๆ ตามกฎหมาย เช่น สวสัดิการในที่ทํางาน และสิทธิประโยชน์ในระบบประกันสังคมรองรับเช่น เจ็บป่วยคลอดบุตร ชราภาพ เป็นต้น ดังนั้นวิทยานิพนธ์ฉบับต้องการใหม่การแก้ไข้ ค่าตอบแทนขั้นต่ำโดยให้มีคณะกรรมการกำหนดค่าตอบแทนที่มีภาคเอกชนมากกว่าภาครัฐ ซึ่งจะกำหนดค่าตอบแทนขั้นต่ำให้กับแรงงานรับงานไปทำที่บ้านได้อย่างเป็นธรรม และสวัสดิการประกันสังคมควรกำหนดให้มีการแก้ไขพระราชบัญญัติประกันสังคมในมาตรา 33 ให้รวมถึงผู้รับงานไปทำที่บ้านด้วย