ปัจจัยที่ส่งผลต่อพฤติกรรมจิตอาสาของผู้สูงอายุในชมรมผู้สูงอายุ จังหวัดนนทบุรี

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษาระดับแรงจูงใจ การเห็นคุณค่าในตนเอง และ พฤติกรรมจิตอาสา ของผู้สูงอายุในชมรมผู้สูงอายุโรงพยาบาลพระนั่งเกล้า จังหวัดนนทบุรี (2) ศึกษา ความสัมพันธ์ระหว่างแรงจูงใจ การเห็นคุณค่าในตนเอง กับพฤติกรรมจิตอาสาของผู้สูงอายุในชมรมผู้สูงอายุ โรงพยาบาลพระนั่งเกล้า จังหวัดนนทบุรี (3) ศึกษาอำนาจการทำนายของแรงจูงใจ การเห็นคุณค่าในตนเองกับ พฤติกรรมจิตอาสาของผู้สูงอายุในชมรมผู้สูงอายุโรงพยาบาลพระนั่งเกล้า จังหวัดนนทบุรี และ (4) เปรียบเทียบพฤติกรรมจิตอาสา ของผู้สูงอายุในชมรมผู้สูงอายุโรงพยาบาลพระนั่งเกล้า จังหวัดนนทบุรี ตามปัจจัยส่วนบุคคล กลุ่มตัวอย่างในการวิจัย เป็นผู้สูงอายุในชมรมผู้สูงอายุโรงพยาบาลพระนั่งเกล้า จังหวัดนนทบุรี จำนวน 285 คน ซึ่งได้มาโดยการสุ่มอย่างง่าย กำหนดขนาดของกลุ่มตัวอย่างด้วยวิธีของทาโร่ ยามาเน่ เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยได้แก่ (1) แบบสอบถามข้อมูลส่วนบุคคล (2) แบบวัดแรงจูงใจในการทำงานจิตอาสา (3) แบบวัดการเห็นคุณค่าในตนเอง และ (4) แบบวัดพฤติกรรมจิตอาสา โดยมีค่าความเที่ยงเท่ากับ .824 สถิติ ที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แบบ เพียร์สัน การวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณ และการวิเคราะห์ความแปรปรวน ผลการวิจัย พบว่า (1) ระดับแรงจูงใจ การเห็นคุณค่าในตนเอง และพฤติกรรมจิตอาสา ของผู้สูงอายุในชมรมผู้สูงอายุโรงพยาบาลพระนั่งเกล้า จังหวัดนนทบุรี มีค่าเฉลี่ยโดยรวมและรายด้านอยู่ใน ระดับมาก (2) แรงจูงใจและการเห็นคุณค่าในตนเอง มีความสัมพันธ์ทางบวกในระดับปานกลางกับพฤติกรรม จิตอาสา อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 (r = .36, และ .46 ตามลำดับ) (3) ปัจจัยแรงจูงใจกับการเห็น คุณค่าในตนเอง ร่วมกันทานายพฤติกรรมจิตอาสาได้ร้อยละ 23 และ (4) ผลการเปรียบเทียบพฤติกรรมจิต อาสาตามปัจจัยส่วนบุคคล ของผู้สูงอายุในชมรมผู้สูงอายุโรงพยาบาลพระนั่งเกล้า จังหวัดนนทบุรี พบว่า ผู้สูงอายุที่มีเพศ อายุ สถานภาพสมรส การศึกษา อาชีพก่อนเกษียณ อาชีพหลังเกษียณ สถานภาพการเงิน และ ลักษณะที่อยู่อาศัยที่แตกต่างกันจะมีพฤติกรรมจิตอาสาแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05