ความรับผิดของผู้ประกอบกิจการจำหน่ายตามกฎหมายภาพยนตร์และวีดิทัศน์

Abstract

การศึกษาค้นคว้าอิสระเรื่องความรับผิดของผู้ประกอบกิจการจำหน่ายภาพยนตร์และวีดิทัศน์ ตามพระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ.255 มีวัตถุประสงค์) เพื่อศึกษาแนวคิดทฤษฎี และหลักกฎหมายเกี่ยวกับ การคุ้มครอง และการกำกับดูแลกิจการภาพยนตร์และวีดิทัศน์ 2) เพื่อศึกษากฎหมายที่เกี่ยวข้องกับการควบคุม ภาพยนตร์และวีดิทัศน์ทั้งของประเทศไทยและต่างประเทศ 3) เพื่อศึกษากฎหมายที่เกี่ยวข้องกับการควบคุม ภาพยนตร์และวีดิทัศน์ ทั้งของประเทศไทยและต่างประเทศ 4) เพื่อหาข้อเสนอแนะมาตรการทางกฎหมายเกี่ยวกับความรับผิดของผู้ประกอบกิจการภาพยนตร์และวีดิทัศน์ ตามพระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. 2551 การศึกษาค้นคว้าอิสระนี้ เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพด้วยวิธีการวิจัยทางเอกสาร จากการศึกษาค้นคว้าข้อมูลจาก บทบัญญัติแห่งกฎหมายที่เกี่ยวข้อง ตำรากฎหมาย บทความทางวิชาการ งานวิจัยและผลงานทางวิชาการ อื่นๆ ทั้งภาษาไทยและภาษาต่างประเทศ นำมาวิเคราะห์หาข้อสรุปเพื่อทราบถึงแนวความคิด ทฤษฎี หลักเกณฑ์ รวมถึงสภาพปัญหาเกี่ยวกับความหมายของผู้ประกอบกิจการจำหน่ายภาพยนตร์และวีดิทัศน์อำนาจหน้าที่ของนายทะเบียนและพนักงานเจ้าหน้าที่ตามมาตรา 61 และโทษทางอาญาตามมาตรา 38 และมาตรา 54 แห่งพระราชบัญญัติ ภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. 2551 เพื่อวิเคราะห์หาหลักเกณฑ์และวิธีการที่เหมาะสมในการดำเนินการดังกล่าว ผลการศึกษาพบว่า ความรับผิดของผู้ประกอบกิจการจำหน่ายภาพยนตร์และวีดิทัศน์ ตามพระราชบัญญัติภาพยนตร์และวีดิทัศน์ พ.ศ. 2551 นั้น มีกระบวนการทางกฎหมายที่เกี่ยวข้องที่สำคัญคือ การกำหนด ความหมายของผู้ประกอบกิจการจำหน่ายภาพยนตร์ และวีดิทัศน์ซึ๋งควรกำหนดขอบเขตเฉพาะผู้ที่ประกอบกิจการทำเป็นธุรกิจเท่านั้น และควรกำหนดขอบเขต อำนาจหน้าที่ของนายทะเบียน และพนักงานเจ้าหน้าที่ในการเข้าไป ตรวจสอบและการค้นควรมีพยานหลักฐานหรือมีเหตุอันควรสงสัยว่ามีการกระทำความผิด และโทษทางอาญา กฎหมายกำหนดไว้เป็นโทษปรับที่มีระวางโทษสูงเมื่อคำนึงถึงลักษณะของความผิด เจตนา และพฤติกรรมในการกระทำความผิดและถือเป็นความผิดเล็กน้อย จึงควรปรับปรุงให้มีความสอดคล้อง และมีสภาพบังคับเพียงพอที่จะสามารถอำนวยความยุติธรรมให้แก่ประชาชนได้อย่างเที่ยงธรรม และมีประสิทธิภาพ