ดุลพินิจของพนักงานอัยการในการสั่งไม่ฟ้องคดีอาญาที่ไม่เป็นประโยชน์แก่สาธารณชน กรณีการชุมนุมในที่สาธารณะ

Abstract

การศึกษาค้นคว้าอิสระนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) เพื่อศึกษาแนวคิด ทฤษฎี และหลักกฎหมาย การใช้ดุลพินิจของพนักงานอัยการในการสั่งไม่ฟ้องคดีอาญาที่จะไม่เป็นประโยชน์แก่สาธารณชน (2) เพื่อศึกษาแนวคิดตามรัฐธรรมนูญเกี่ยวกับการดำเนินคดีอาญาของผู้ชุมนุมในที่สาธารณะตาม พ.ร.บ. การชุมนุมสาธารณะ พ.ศ. 2558 (3) เพื่อศึกษาวิเคราะห์ปัญหา อุปสรรค และแนวทางแก้ไขปัญหาการสั่งไม่ฟ้องคดีอาญาที่จะไม่เป็นประโยชน์แก่สาธารณชนของพนักงานอัยการในประเทศอังกฤษและเยอรมนี เพื่อเปรียบเทียบกับประเทศไทย (4) เพื่อศึกษาและเสนอแนวทางในการกำหนดหลักเกณฑ์ การสั่งไม่ฟ้องคดีอาญาที่จะไม่เป็นประโยชน์แก่สาธารณชนของพนักงานอัยการในคดีเกี่ยวกับการชุมนุมสาธารณะ ให้ชัดเจนมีความเหมาะสมและมีประสิทธิภาพ การวิจัยฉบับนี้เป็นการวิจัยทางกฎหมายประเภทการวิจัยเชิงคุณภาพ วิธีการศึกษา การวิจัยเอกสารจากตำรากฎหมาย บทความทางวิชาการ รายงาน การวิจัยวิทยานิพนธ์ ตำราทางวิชาการ บทความในเอกสาร ข้อมูลจากสื่ออิเล็กทรอนิกส์เพื่อนำมารวบรวมและวิเคราะห์ให้เป็นระบบ เพื่อทำการศึกษาหาข้อสรุปและข้อเสนอแนะ ผลการศึกษาพบว่า (1) การใช้ดุลพินิจของพนักงานอัยการในการสั่งไม่ฟ้องคดีอาญาที่จะไม่เป็นประโยชน์แก่สาธารณชนยังไม่มีหลักเกณฑ์และแนวทางที่ชัดเจน และนิยามคำว่า “ประโยชน์แก่สาธารณะ” ยังไม่ได้บัญญัติไว้โดยชัดแจ้ง (2) รัฐธรรมนูญให้สิทธิเสรีภาพประชาชนในการชุมนุมสาธารณะได้ แต่ต้องเป็นไปโดยสงบและปราศจากอาวุธและไม่กระทบต่อสิทธิของประชาชนทั่วไป (3) ประเทศอังกฤษและเยอรมนีได้วางแนวทางทุกขั้นตอนในการพิจารณาไว้ให้พนักงานอัยการ โดยมีการประกาศกำหนดหลักเกณฑ์การใช้ดุลพินิจไว้อย่างชัดแจ้งและเปิดเผยต่อสาธารณชน (4) ผู้ศึกษาจึงเสนอแนะให้กำหนดหลักเกณฑ์การสั่งไม่ฟ้องคดีที่ไม่เป็นประโยชน์ต่อสาธารณชนไว้อย่างเป็นรูปธรรมชัดเจน ทั้งยังกำหนดไว้เป็นหลักการสั่งคดีอย่างเป็นขั้นตอน และเผยแพร่ต่อสาธารณชนให้รับรู้ถึงหลักการดังกล่าว